Attende i London

No har me vore i London ei veke, etter ein utmerka, velfortent ferie heime i deilege Noreg. Eg er midt i prosessen med essay-innleveringar og har det sjukt travelt om dagen, so oppdateringa her har vore dårleg, men på onsdag eller torsdag leverer eg vonleg mitt siste essay, og kan verta meir aktiv i blogg-livet mitt. I tillegg har eg skaffa meg eit nytt fantastisk digitalt speilreflekskamera, som eg planleggjer å taka masse spanande bilete med, eg satsar på at det finst nok av gode motiv her i storbyen. Førebels har me take over 200 bilete av kattane, litt keisamt i lengden kanskje... 

Utanom essays har tida gått med til å sjå på kanskje den mest morosame serien nokon sinne - Flight of the Conchords, som eg fekk av Øyvind til jol. Til alle som ikkje har sett det enno - sjekk det på youtube, eg har lagt ein link til det mest fantastiske augneblinket i heile serien til høgre på sida her. Elles har Matias og eg bestilt tur til Svalbard i september, me skal vera der i tolv dagar og vonleg sjå både isbjørn og kvalross. Reisa kosta berre 3500 kr for båe to tur - retur, heilt utruleg! Der skal eg i alle høve få take mange artige bilete. 

Eg må gjeva meg for denne gong - må halda fram med lesinga, men eg lovar å posta nye innlegg snart - saman med fleire utrulege motiv frå Låndån. 

Lussekattkveld

Førre torsdag var det St. Lucia-dagen, og som gode nordmen

n feira me sjølvklårt som feirast skal (rektignok ein dag for seint). Me inviterte over nokre venar på lussekattar, brettspel, jolequiz og jolemusikk. Eg nytta nesten 200 kr på Sainsbury's på alle ingrediensene, sidan eg var redd for å ikkje ha nok lussekattar å by på. For å vera på den sikre sida dobla eg oppskrifta, og reagerte ikkje på at det no skulle vera 2 kilo mel i deigen... Etter to brett med lussekattar var eg lei, men hadde framleis ein enorm haug med deig att. Løysinga vart å baka ein gigantisk lussekatt, som tenestegjorde s

om premiere i den o'store jolequizen til Matias. Dei heldige vinnarane var Toby og Sophie, medan Hans og Emilie diverre tapte, og måtte nøya seg med ein liten, vanleg lussekatt. 

Jol i London

Dagane flyg her på andre sida av Nordsjøen, og no er det berre ei veke til eg kjem heim til den vakraste byen i verda! Normalt skulle eg på dette tidspunktet vore utruleg stressa, drukke fire koppar kaffi til dagen, skulka alle forelesningane mine og bitt negler medan eg uroa meg over korleis i all verda eg skulle klara å gjera ferdig dei fire essaya eg skal levera på skulen i nœr framtid. Men av di eg falt ned ei trapp for to veker sia og tok imot fallet med hovudet, har eg no vorte stempla som ute av stand til å lesa - altså må eg taka det med ro i nokre veker før eg konsentrerer augo mine att. Ergo: no essays for me! Ikkje enno, i alle høve... Fyrst tykkte eg det var deileg, men eigentleg er det berre irriterande å ikkje få starta på mengder med arbeid eg veit at eg på eit seinare tidspunkt uansett må gjera. 

I Introduction to Social Anthropology skal eg skriva om korleis me i dagens samfunn skil mellom det som er naturleg og det som er kulturelt, og om kjønn i samband med dette. Spørsmålet er kor vidt dei tinga me tek for gitt at er naturlege eigentleg er det, og om dei ideane me har om klassifikasjonar som kjønn, rase og liknande eigentleg er nyttige eller berre opprettheld skilnadar og feilaktige forståingar av verda. Innvikla, men veldig spanande. I Social Theory veit eg ikkje heilt kva eg skal gjera enno (keisamt fag), men eg trur det vert noko på skilnadane mellom "progress" og "evolution", i samband med Darwin og andre akademikarar frå den tida. I Introduction to Political Study skal eg skriva om Isaiah Berlin og hans to konsept om positiv og negativ fridom, og i International Politics er temaet om ei verd der alle statsleiarane var kvinner hadde vore ei verd utan krig. I slike oppgåver er det veldig greitt å ha Matias som diskusjonspartnar, sidan me sjølvklårt er usamde om stort sett det meste. 

Sidan eg har vorte friteken frå lesinga, har eg funne ein del andre ting å fylla tida mi med. Mellom anna har eg starta på et strikkeprosjekt som vonleg snart skal verta etuiet til min kjœre berbare datamaskin (på godt norsk). Den planlagte biten med strikketøy skal so inn i vaksemaskinen saman med grønsåpe, der han vonleg skal verta tova og fin. Men sidan engelskmennene ikkje kjenner konseptet grønsåpe (dei kjenner stort sett ingen nyttige eller praktiske konsept - derav byråkratiet), må eg venta til eg kjem heim til landet der alt er forutsigbart og som forventa. Altså landet der eg veit at eg finn grønsåpe i butikken. 

Elles ser eg mykje filmar og tv-seriar, Matias (som i likheit med meg nyttar skaden min som orsaking for å ikkje gjera noko skulearbeid) og eg har pløgd oss gjennom alle sesongane av Little Britain, The Office, Sex og Singelliv (Matias meiner han ikkje har sett dette), Sopranos 1 og 2, Fawlty Towers, og elles alt me kan finna av The Simpsons og Futurama på internett. Akkurat no lastar eg ned A Christmas Carol, for å koma i jolestemning og for å minnast joletida på Kongsgård då me måtte sjå denne i Arvid Knutsen sine engelsktimar sidan han hatte gått tom for undervisningsmateriale. Ein knakande god film, etter mi meining. 

I går var me på brønsj hjå Anne - ei tysk jente eg tek sosialantropologi saman med. Ho bur rett borti gata (nesten), og er utruleg hyggeleg. Ho har i tillegg hyggelege tyske venar, som snakkar forståeleg engelsk og som er genuint interesserte i kva du driv med og kven du er, i motsetning til ein del andre mennesker her. Me har endå ikkje kjend dei lenge nok til å fortelja vitsar om "ze war", men det kjem nok snart. Elles i helgene går me mykje på kino. Beowulf var ein latterleg dårleg film som eg vonar ingen av dykk har nytta pengar på å sjå enno, medan The Darjeeling Limited var ganske so underhaldande og morosam. Einaste ulempen med britiske kinoar er at det er "free seating", so viss du kjem seint er det overhengjande stor fare for at du vert sitjande rett framføre skjermen - ikkje veldig ideelt i to timar. 

Eg har enno ikkje vore nede i handlegatene i sentrum sentrum (Oxford Street, Regent Street etc.), men eg kan førestella meg at joleljosa er ganske so dominerande og handletempoet ganske so høgt. Personleg vert eg dårleg berre av tanken på å måtta opphalda meg der nede, meg eg er stygt redd for at eg på eit tidspunkt må taka turen nedom og handla litt, eg og, berre for å leva opp til sterotypien (samt for å finna nokre fine jolegåver). Dei har noko som liknar på joleljos på alle lyktestolpane langs gatene her i området og heilt ned til sentrum, men utan snøen er det ikkje det heilt store. Difor har eg bestilt snø i Stavanger når eg kjem heim på måndag, og du kan tru eg gler meg!

Break a leg...

Eller ein arm! Førre onsdag var eg på LSE med Matias og åt lønsj. Etterpå dro Matias for å klatra, medan eg berre skulle ein tur på toalettet før eg skulle opp på SOAS for å lesa (essays-innleveringar nœrmar seg med stormskritt). Det siste eg hugsar før alt vart svart er at eg såg at toaletta var nede i kjellaren, og at det satt ein person nedst i trappa eg sto på toppen av. So fylgjer bruddstykker med ambulansepersonell, haugavis av spørsmål om kven som skal kontaktast, kor eg har vondt, om eg veit kva eg heiter og kor eg er. Ambulansen nytta gode førti minutter på den 2 km. lange strekningen, grunna den vanlege London-røsjtida, og so var me framme på UCL Hospital. Matias, som dro heilt heimefrå (ca. 9 km.), var faktisk på sjukehuset før oss.

Dei neste timane vart det mykje testing, sprøyter og spørsmål. Eg hadde gruveleg vondt i vinstre tinning, og kunne ikkje røra vinstre arm, som gjorde omtrent like vondt som hovudet. Etter CT-skanning (der dei fortvila freista å riva ut alle øyredobbane mine), røntgen (X-rays høyrast mykje kulare ut), smertestillande og oppkast, visar det seg at eg har brekt eit lite bein under albuen, og at hovudet mitt er heilt fint, viss ein ser vekk ifrå at det er oppsvulma og dundrar i eitt sett. Sjukehuset hadde overraskande god sørvis, eg trengte ikkje eingong visa det europeiske trygdekortet mitt for å få hjelp. Eg fekk imidlertid mange tilbod om hårbørste (viss ikkje kom håret mitt til å verta flokete! Litt for seint...) og cornflakes. Ved sida av meg på rommet låg ei 91 år gamal dame som snakka mykje om korleis ho gjerne skulle hatt ein gin and tonic.

Dagen etter vart eg henta av Matias og utskriven, og sia torsdag har eg berre slappa av og freista å røra på armen min. No går det ganske so bra, eg har armen i fatle men kan røra han ganske greitt, og kulen i hovudet er vekke, men erstatta av eit skikkeleg blått auge (som eigentleg er litt rart, all den tid eg ikkje slo auge mitt i det heile take). Folk flest trur eg har vorte banka opp, og gjev Matias stygge blikk på gata. Det er for so vidt forståeleg, men heldigvis ikkje sœrleg sant. Det som er fint er at eg no har ein god grunn til å få utsatt essaya mine, noko dei fleste umiddelbart påpeikar. I tillegg er eg vorte sœrs flink til å nytta høgrehanda mi, slik at eg no er endå meir effektiv enn kva eg pla vera. Sjølv om eg eigentleg ikkje treng fatlet mitt, er det ganske so genialt å ha på tuben eller bussen om morgonen, for sjølv om engelskmenn på londontransport ikkje er høflege i det heile tatt, har dei i alle høve ein smule respekt for skada og eldre. Eg faller inn under den fyrste kategorien. 

Vonleg vil helingsprosessen gå sopass raskt at eg kan kjøyra bil når eg kjem heim att (17. desember).  Diverre er skitur heilt uaktuelt, men hyttekos skal kunna gå an. Gler meg utruleg mykje til å sjå att dei eg ikkje har sett sidan i sumar, og elles er det framleis fritt fram å koma på vitjing når det måtte passa.

  

Mitt fyrste innlegg

No har eg kasta meg på bloggbølgja, eg og. Lenge har eg vore sœrs skeptisk til dette tullet, men tullet har seira og eg har kasta inn handduken, so no er det berre å blogga i veg. Meininga er vel at dei som er interesserte kan sjå litt kva eg driv med her i London, utan at dei treng å ringa eller skriva e-post. Ikkje at eg ikkje gjerne tek imot telefonar eller e-postar, men eg reknar med at folk har anna å driva med i denne travle, moderne verda prega av tidsklemma. Eg lovar ikkje hyppige oppdateringar (ikkje bryr de dykk vel noko sœrleg heller), men eg vonar det kan vera eit triveleg avbrekk frå intensiv lesing og keisam kvardag (kva tid enn det måtte vera).

So, slik har eg det: Eg bur i 30 Woodlands Park Road i nord-London, 15 minutt på tuben og totalt cirka 40 minutt unna sentrum, viss ein tek omsyn til trafikken her i verdsmetropolen. Matias og eg bur i det som originalt er stova, so me har eit ganske stort rom, der me har fått pressa inn ein sofa, eit provisorisk bord, ein fantastisk kul bar/hylle/dings, to skrivepultar, kledeskap og stor seng, samt ymse raritetar me har funne på gata. Det er ikkje tradisjon for loppemarknad her, men folk set berre ting dei ikkje treng lenger utfor husa sine, og so er det fritt fram å forsyna seg av det ein vil ha. 

Saman med oss bur Jorrit frå Nederland (som Matias gjekk på skule med i Swaziland), Emilie frå England/Frankrike, Sagal frå Somalia/Danmark, Olivia frå England, Hana frå Iran/England og Nick frå Makedonia. Alle går på SOAS utanom Matias, som går på LSE (noko han får lida for rett som det er), dei fleste på andreåret. Sœrskild jentene er useriøse hippiestudentar som aldri har take i ein oppvaskkost i sitt liv og som går fag som afrikansk dans og asiatisk sang, men dei er alle veldig hyggelege og morosame huskameratar. 

Me har ein stor hage med eit gedigent tre, der me har hatt leirbål, fotballkampar og halloweenfest. Saman med oss åtte bur Dough og Nut (Kitler og Kimmler når dei ikkje oppførar seg), to små pusekattar. Ettersom dei den siste tida har gjort karriere som sengevœtarar, er dei lite ynskja inne på rommet vårt, men det hendar eg lurar dei inn når Matias ikkje er her. Hjå han går dei berre under namnet "kattejœvlar". Dough og Nut likar å lesa, leika, eta farlege ting, sitta på sykkelstyret til Matias og å skriva på pc.

London er fantastisk og forferdeleg på same tid. Det er alltid noko som skjer, utruleg mykje spanande å sjå på,  utallege koselege kafear og restaurantar, sœre og morosame nisjebutikkar (slik som Get Stuffed i Angelområdet - ein butikk med utstoppa dyr, mellom anna isbjørn og pingvin på same montasje, trass i at dei lever på kvar si side av jorda, og neshorn) og ein "travel atmosfœre". Samstundes er folk sure og sprø (gløym alle førestellingar om høflege britar), alle offentlege rom er tjåka fulle av folk - heisen, tuben, bussen, gata, butikken, osv osv, slik at ein må gå i kø overalt (noko eg er veldig dårleg på) og postsystemet er ein tragedie - berre for å nemna noko. 

Førebels har eg vore ekstremt dårleg på å taka bileter, men eg skal freista å verta flinkare, for det manglar ikkje motiv her borte. So dersom eg faktisk held det eg lovar, so kjem det mange flotte bilete frå storbyen her snart. Elles jobbar eg med ei liste over dei utallege tinga som gjer England til eit U-land, og lista, ho er lang. Skal posta ho her når eg kjenner meg ferdig med ho, det kan nok taka litt tid. 

No må eg setja meg ned å byrja lesa John Stuart Mill si bok On Liberty, som berre er ein brøkdel av pensumet i eitt av fira fag. Nokon gongar lurar eg på kva i all verda eg studerer. 

Ha det bra so lenge!